5 Nisan 2012

BEN HER NİSAN BİR YAŞ DAHA GENÇ…


   “Her bahar biraz daha aşığım”, diye de devam etmek isterdim Kanık’sal olarak, değil mi? Nerde, anacım. Bildiğim tek şey, her Nisan biraz daha çok işimin olduğu ve aşk’tan bir o kadar uzaklaştığım. Ama keyfim keyif. Bana ayrılan bir yaşın da dün gece burada sonuna gelmişim, bir de baktım 38 olmuşum. Dışarıdan hiç göstermiyormuşum. (Bir bilseler içerideki yaş durumu 3 ila 5 arası. Ruhum kindergarten’da kaldı, a dostlar). Üç kitabımın başkahramanı Amanda üniversiteyi bırakıp Paris’e kaçtı. (Kocası Paris’te olduğu için kocaya kaçtı da denebilir). Bana Güneş Kral’ın şehrinden bağlanmış ve aynen şu doğum günü mesajını yollamış:
“Kanına girdiği, canına okuduğu onca mazlum ve meczub erkeğe inat bir kaç çanta darbesi ve tehdit dışında postu deldirmeden 38. yılını deviren hiper dirayetli arkadasım:))) Senin 20’li yaşlarını daha dün gibi hatırlıyorum, neden biliyor musun canımın içi? Çünkü o gün bu gündür heep aynı küçük kız coçuğu olarak kaldın. Böyle de kal. Mutlu yıllar.”

     Yere düşeyazdım gülmekten. Amanda’ya laf yetiştirmek mümkün değildir. Ben sadece önünde saygıyla eğilmekle yetinirim. Efenim, bana ayrılan 38. Yılında burada bitivermesini hüsranla kutlamak için My Moon nam bir karaoke barda toplandık. Gecenin ilerleyen saatlerinde gerçekten seçtiğimiz şarkılar olsun, mikrofondan gelen hazin ses olsun, maymun olmuştuk. Annem, babam, kardeşim, çılgın kuzenlerim ve biricik dostlarımla mekânı kurulduğuna pişman ettik. Annemi sahneden spatulayla kazıdık. Zavallı babamın ise doğum günü sonunda kardeşime usulca “bir hafta kendime gelemem ben yavrum”, dediği saptandı. Red Hot Chili Peppers kıvamında başlayan gece her Türk’ün her an başına gelebileceği gibi “Sen de yaz, yaz, yaz”la bitti. (Caferciğimle düet yaptık da halkı Özüm İki Gözüm kurtardı). Boğaziçi’nden pek sevdiğim Burcucuğum da sürpriz yaptı geldi. Burcu en büyük hayalimi gerçekleştiren tek arkadaşımdır: Faudel’i yakından görmek ve konuşmak. Anam buna şanstan da gayrı bir şey denir bence. Sen Paris’te bir bara gir, içinden Faudel çıksın. Hola’da başkahramanın yaşadığı mucizeyi Burcu yaşamış. Hey yavroooom, Zeus Abi, o şanstan biraz da ver, Venüs Ablam’a söyle, kendisinde biriken bonus puanlarımdan vazgeçiyorum.
      Burçe, Selçuk ve Hoca üçlüsünün özenle seçip aldığı el yapımı, kırmızı tüylü siyah şapkayı o kadar sevdim ve öyle sıkı bir korumaya aldım ki, eve dönerken babamla gecenin 2’sinde polemiğe girmek zorunda kaldım. Babam “sen keyfine bak, biz sana şapkanı sonra getiririz sonra”, dedi taşımayayım diye. Ben şapkadan ayrılmak istemeyince, önce ikna etmeye çalıştı, sonra da aynen şu cümleyi kurdu: “Aman be Özlem, Demirel bile şapkasını veriyor kızım!” Dağıldık gülmekten.
     Cafer kuşumun hediyesi ise artık okuma hezeyanına bir son anlamına geliyordu. “How to talk about books you haven’t read” adlı enfes bir kitap almış, kapağına da “yeter okuduğun” yazmış. Zamanlama beni yıktı. Çünkü bugün Genova ve Valencia Üniversitelerinde ortak savunulan bir doktora tezi için jüri olmayı kabul etmiş olduğum gerçeğine uyandım. (Hatırlamıyorum desem yalandan ölmem yani). Delikanlı tezi gönderdi bugün, üzerinize afiyet 550 sayfa yazmış, kimsecikler de dur dememiş sağ olsun. Ben bir taraftan çaresizce Cafer’in verdiği hediyeye bakıp gülümsüyordum o anda. İtalya’da yapılacak bir savunma için, 550 sayfa İtalyanca tez okuyacak, seyahat engeli olmayan, fiziksel olarak bana benzeyen bir hatun kişi aranıyor anladığınız.
     Araya Rafael Correa nam übermensch girince unutuverdim yazmayı. İşte tam da yakışıklı üstün insanın geldiği gün eski bir öğrencim, Sedacığım bana bir kutu macarron getirmiş. İnanamadım. Ne zaman öğrenmiş, ne zaman uzmanlaşmış? Chocolat filmindeki belediye başkanı gibi ağzıma burnuma yapışmış bir halde hepsini yiyip yere yığıldım. Yuttuğum macarron’lar Şekil 1-A’da. Seda sadece bu işi yapıyor. Sweat Dreamss nam bir marka almış, evden çalışıyor. Siz de isterseniz face’den ulaşıp, ısmarlayabilirsiniz. Resimdekinden de güzeller, her biri ayrı tatta, çıtır çıtır!

    İnzivaya çekilecektim ya. Çekildim, çekildim, ama sorun bakalım nerede çekildim: bavulda. Temmuz ortasına kadar her hafta içli dışlı bir şehir programına hoş geldim yine. Diyorum ki, İslam Korkusu’nu 15 Temmuz’a bitiremezsem, Doğan Kitap”a “şöyle bişi yazdım, olur mu?” diyerek bir gezi kitabı versem. “Yorgun bir bavulun hikâyeleri”.  İşin en güzel yanı 3 ay içinde tam 4 adet Yunanistan yolculuğum olması. Bugün çok sevdiğim bir arkeolog dostum aradı Helen topraklarından, doğum günümü kutladı. “Seni öpüyorum ve seni seviyorum”, diyerek telefonu kapatınca telefon elimde kalakalmışım, yüzümde anlamsız bir gülümseme, dondurmuşum o anı. Tam o esnada Mr. Mutluluk Hattı girdi içerdi ve ben o yüz ifadesini anlatmakta zorlandım. Hastasıyım Yunanların. Sevmeyi bildikleri, dostluğu tanıdıkları, iyi ve kötü günümde yanımda oldukları, saygıdan haberdar oldukları, huzur verdikleri ve daha pek çok şey için. Sevdiklerini söylemeyi bildikleri, bunu dile getirmekten çekinmedikleri, tatlı sesleriyle mutlu ettikleri için. Kendileriyle dertleri olmadığı için. Aşağılık kompleksini bilmeden kadına-erkeğe-insana yaklaştıkları için.
   Nurtopu gibi bir ekşi sözlük sapığım oldu. Adı Olumsuz Gerçek. Geçen hafta programın pek tabii ki benden kaynaklanmayan "ilkokul seviyesi"nden bahsetmiş, sonra da hakarete girmesin diye düzeltmiştim. Delikanlı sadece ekşi sözlük'te saldırıya geçmekle kalmamış, bir de psikopat gibi tekrar tekrar blog'u okumuş. Allah akıl fikir ihsan eylesin halkıma! Şifa versin. Okumasın anacııım herkes beni, okumasın. Anlayan, seven okusun.
      Selmacığım evinde bilgisayarı fişte uyumuş. Sonra ateşe ve dumana uyanmış. Haftalardır ev temizliyor. Kitaplar is olmuş. Bu trajik halin içinde hâlâ gülebilecek bir şeyler ararsanız, şöyle bir şey var: pisileri isten gri olmuşlar. Onlara yeni bir isim bulmuş: Külkedisi!
    Kardeşim anlatmıştı, nereden aklıma geldi şimdi bilmem. Bir gün, dolmuşta bir adam öne 100 TL uzatmış şoföre uzatsınlar diye. Dolmuş daha dolmamış. Kapı da hâlihazırda açıkmış. Adam bir paraya bakmış, bir şoföre bakmış, bir paraya bakmış veeeee… Tabanları yağlayıp kaçmış! Soruyorum bu durumda arkada oturan bedbahtın parasının üstünü kim verir?
      Bugün yarı trajik bir an yaşadım. Pek sevdiğimiz, ismi ve (bundan sonra da cismi de hiç ama hiç) lazım olmayan bir hocamız beni zıvanadan çıkardı. Ben de İstiklal’de hem ağlar, hem gider, hem de telefonda durumu şikâyet eder konumdaydım ortak bir dostumuza. Yoldan geçen bir delikanlı bana yaklaşıp “abla, seni ağlatan şerefsizdir” demez mi? Tam o esnada telefonun diğer tarafı hayli şenlikli bir hal aldı, arkadaş da gülmekten gözyaşları döktü. Aynı şey Mr. Mutluluk Hattı’nın da başına gelmiş. Bir gün iskelede bir delikanlı ona “ben senin bıyıklarını yerimmmmm” demiş. Kolektif bir hezeyan halindeyiz. Biz 70 milyon baloncuk delirmiş vatandaş, nereye gidiyoruz? (Bu arada biri sizi ağlatıyorsa, üzerine bir çizik atın hayatta.)
      Ha, bu arada bir kitabım daha çıktı yepisyeni ISIS’ten. Son yıllarda bavulumla beraber yaptığım İngilizce, İspanyolca, İtalyanca sunumlar. Yani, bavuldan makaleler J Adını “Ottoman World, Europe and the Mediterranean”, koyduk. Yakıştı.
     Haftanın sözü (Niça’dan): Eşeğe yüz verirsen kendini Arap atı zanneder.
     Haftanın bilgisi: Curaçao diye bir ada varmış, Karayipler’de, lakin Hollanda’nın. Bizm eski Salsa hocası oralı.  Bu kelimeyi cümlede kullanayım bakalım olacak mı? “Sebastiaaan, bana blue curaçao yap!”
    Haftanın hissiyatı: Kardeşimle seslendirdiğim "La Isla Bonita" akabinde karaoke sahnesinden inerken “Madonna’ya şimdi saygı duydum” hissi.
    Haftanın anı: Annemin doğum günümde “loca loca” şarkısında piste fırlayıp dans etmesi.   
  Gençlere  Faudel’den bir şarkı hediye ediyorum. “Anti” …  Anti sebeb el mehna… “Tellement n’brick” adlı şarkıyı da sonsuza kadar kimseye hediye etmeyeceğim (içeriği kimseye uymayacak, çünkü kalbimin en sevdiğim hali lokal anestezili hali!) … Haydi, sağlıcakla… Ben sevdiğim pek çok akademisyenin yanına Bursa’ya I. Murat sempozyumuna gidiyor, sizi şu karikatürle baş başa bırakıyorum.